Μια σπάνια περιγραφή Καρναβαλιού του 1927

Το 1927 ξεκίνησε και για το Ρέθυμνο με αρκετά προβλήματα, κυρίως αυτό της σχολικής στέγης. Σε σχεδόν ετοιμόρροπα κτίρια συνωθούνταν περί τους 800 μαθητές και μαθήτριες, το τελωνείο δεν είχε αποθήκες και τα εμπορεύματα κινδύνευαν να καταστραφούν αναμένοντας τη διεκπεραίωσή τους εν μέση οδώ, οι αρτεργάτες αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε απεργία για να διεκδικήσουν μερικές δεκάρες παραπάνω και οι περίοικοι της Λεωφόρου Κουντουριώτη συνέχιζαν τις διαμαρτυρίες για τα ψηλά δέντρα που τους δημιουργούσαν πρόβλημα και την έλλειψη βρύσης κάπου εκεί κοντά για να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους σε ύδρευση.

Κι όμως η διάθεση για γλέντι υπήρχε πάντα και η εφημερίδα «Αστραπή» μας δίνει μια εξαιρετική περιγραφή των εκδηλώσεων με τη χαρισματική πένα του εκδότη της του Στέλιου Δρακάκη του εξαίρετου αρθρογράφου με το παροιμιώδες χιούμορ και τις φάρσες που σκάρωνε οι οποίες άφησαν εποχή.

Για τον εορτασμό της Αποκριάς γράφει σε ολοσέλιδο αφιέρωμά του στο φύλλο της Τετάρτης 16 Μαρτίου 1927 ενδιαφέροντα για κάποιες Απόκριες που δεν είναι ευρύτερα γνωστές.

Όπως αναφέρει σχετικά οι τελευταίες μέρες της Αποκριάς του 1927, χαρακτηρίστηκαν από μεγάλη κίνηση ιδιαίτερα στον χορό του συλλόγου Κυριών που συγκέντρωσε πολύ κόσμο. Στις παρέες επικρατούσε τρελό κέφι. Κι ενώ ο Δρακάκης «έκλεψε» την παράσταση με το τραγούδι του, (καθ’ ομολογία του ιδίου), νεαρές υπάρξεις σκόρπισαν τη νότα της κομψότητας με τις εντυπωσιακές εμφανίσεις τους όπως οι δεσποινίδες Ευαγ. Παττακού, Κορίνα και Όλγα Παπαμιχελάκη και η δις Νίτσα Σπανδάγου διεκδικούσα επαξίως τον τίτλο της βασίλισσας του χορού. Ιδιαίτερα εντυπωσίασε η δις Πατακού που ως Ζιγκολέτ με μαύρη κορδέλα στον λαιμό χόρευε με εξαιρετική χάρη. Έλαμπε όμως και η δις Σπανδάγου με το εντυπωσιακό διάδημα στο κεφάλι.

Κοντά στα μεσάνυχτα κληρώθηκαν οι λαχνοί της λαχειοφόρου αγοράς με κομψοτεχνήματα που είχαν επιμεληθεί οι δεσποινίδες Ντομπριάνσκυ, Φανή Καλογρίδου, Μαλβίνα Βεβελάκη, Χαρίκλεια Πλυμάκη, Λιλίκα Μανουρά, Μαρία Καλοκαιρινού, Μαρία Γερμανάκι, Ελένη Ριτσάτου, Ειρήνη Ριτσάτου, Όλγα Παπαμιχελάκη, Αλεξάνδρα Μιχελιδάκη, Αθηνά Πρεβελάκη, Αριάδνη Δ. Πατσουράκι, Χρυσούλα Δάβη, Ελενίτσα Πρεβελάκη, Ζαχαρούλα Τζιράκη, Αρετή Μακρυποδάκη, Πόπη Δαρατσανού, Στέλλα Σκευάκη, Άννα Βασάλου, Αλκυόνη Σφηνιά, Ευαγγελία Πατακού και Ειρήνη Σταυρουλάκη.

Διαβάζουμε ονόματα οικογενειών που κάποιες δεν υπάρχουν πια. Αυτές όμως ήταν ο πυρήνας της πόλης μας τον παλιό εκείνο τον καιρό, που ο αιώνας συμπλήρωνε την πρώτη του εικοσαετία.

Ο Στέλιος Δρακάκης αναφέρει και τον χορό του Λυκείου εκείνης της Απόκριας του 1927, μόνο που δεν μας δίνει λεπτομέρειες πέρα από τη μικρότερη συμμετοχή κόσμου και τη λιγότερη ευθυμία. Να έφταιγε η απουσία του ιδίου που ομολογεί με παρρησία; Δεν αποκλείεται. Και για να πάρουμε μια γεύση του χιούμορ που τον διέκρινε, δικαιολογεί την απουσία του από τον χορό γράφοντας ότι εκείνο το βράδυ της χοροεσπερίδας εκείνος γιόρταζε την δεκαπενταετηρίδα του …παλτού του. Να ήταν μια «σφήνα» για την τακτική του Λυκείου να «δείχνει πόρτα» στους λιγότερο κομψούς που δοκίμαζαν την τύχη τους να γίνουν δεκτοί σε κείνη τη χοροεσπερίδα που ήταν το γεγονός της χρονιάς; Ποιος ξέρει…Γεγονός είναι ότι χωρίς τουαλέτα οι κυρίες και δίχως φράκο οι κύριοι έμεναν εκτός χοροεσπερίδας.

Το αποκορύφωμα του ρεπορτάζ, στην εφημερίδα «Αστραπή», που αναφερόμαστε, είναι η παρέλαση του Καρνάβαλου που μας περιγράφει λεπτομερώς. Και είναι το σπανιότερο κείμενο που αναφέρεται στις Απόκριες του 1927. Έτους, που κατά τον Νικόλαο Ανδρουλιδάκη, ήταν το τελευταίο «αποκριάτικης» χρονιάς.

Και να ο βασιλιάς Καρνάβαλος

Το απόγευμα της Κυριακής λοιπόν κατέφθασε ο Βασιλιάς Καρνάβαλος σε πολυτελέστατο άρμα που πλαισίωναν οι αυλοκόλακές του.

Ακολουθούσε μετά το άρμα της βασίλισσας και πίσω ερχόταν ένα ακόμα στο οποίο επέβαινε ένας …μαχαραγιάς.

Η πομπή στήθηκε κάτω από το μπαλκόνι του Εμμανουήλ Αστρινού, απέναντι από το παλιό δημαρχείο και ο Καρνάβαλος απευθυνόμενος στους «υπηκόους» του είπε με το ανάλογο ύφος

 «Δεν είχα την αξίωση να μου στηθούν αψίδες

 δεν είχα την απαίτηση να δώσετε παρά

 ήθελα να μ’ υποδεχτούν όλοι οι μερακλήδες

 με γέλια με χαρά.

Κι αντί για γέλια και χαρές

 να δω στα πρόσωπά σας

βλέπω να υποδέχεστε ψυχρά τον βασιλιά σας.

Δε σας εζήτησα λεφτά

 δεν θέλω ούτε κίτρα.

Εις τις ταβέρνες, στους χορούς

σας θέλω μέρα νύχτα.

 Μήπως εφοβηθήκατε για τη Δημοκρατία;

 Ή μήπως ήλθα φέρνοντας νέα αριστοκρατία;

Εγώ κι αν είμαι βασιλιάς κι ανε φορώ και στέμμα

 μόνο στα γλέντια στις χαρές στις τρέλες τριγυρίζω

 και το στρατό το στάτους κβο όλα σας τα χαρίζω».

Από τον εξώστη του απάντησε ο πρόεδρος του Κομιτάτου ενώ τον διέκοπτε συνέχεια ο Μιχαήλ Ψιλλάκης, ο περίφημος Πεντεφούντης με την αγριοφωνάρα του ζητωκραυγάζοντας:

«Ζήτω και ο Καρνάβαλος ο Βασιλιάς των μασκαράδων.

 Αυτός είναι να μας κυβερνά καθώς εκαταντήσαμε.

Καλώς μας ήρθες Βασιλιά με τη χαρά σου πάλι

 μα συ θυμάσαι τα παλιά και φαίνεται πως δεν θωρείς

 το τωρινό μας χάλι.

Εμείς εδώ χρωστούμε τα μαλλιοκέφαλά μας

και τα γραμμάτια μας πούνε στους δικηγόρους

αφήνουνε στον δρόμο και τους παλιούς εμπόρους.

Αν εισ’ εδώ στις τράπεζες ή στην ηλεκτρική μας

 θα φάεις να χορτάσει είς

αν εισ’ υπάλληλος θα πιεις νερό να σκάσεις.

Εμείς εδώ παλεύουμε λιμάνι για να γίνει

 κι εφέραμε τον Κελενέκ κι εφέραμε τον Γκίνη

 κι είπαν πως θα στειρέψει κι η θάλασσα ετούτη

 αφ’ ουκοντα στ’ άλλα μας λείπει και μπαρούτι.

Κι’ είπαν πως θα στειρέψει κι η θάλασσα ακόμα

 κι ότι δεν θα μας μείνει και σάλιο εις το στόμα.

Δεν έχομε ένα βουλευτή να μας υπερασπίζει

 και θέλομε και δρόμους

είδες το Καμαράκι που μας εφοβερίζει;

Και τον σεισμό τον είδες; Φόβο της πλημμύρας;

Το ύψωμο της λίρας;

Επήρες γάλα Βλάχας; Σου πήρανε τη δούλα να δεις το τί τραβάς;

Κι ήρθη το νοικιοστάσιο εκεί που κατοικάς;

Το πώς τα καταφέραμε να ς’ έχωμε μπροστά μας

όφειλε τ’ αποκλειστικώς στη ζωτικότητά μας.

Πήγαινέ τώρα στο καλό ν’ ακούσεις κι άλλους λόγους

 και να φροντίσεις να γραφτείς στους νέους καταλόγους».

Την παράσταση εκείνης της παρέλασης έκλεβε μια σύνθεση που είχαν επιμεληθεί δυο αδέλφια, ο Γρηγόρης και ο Στυλιανός Τζουρμπάκης.

Η σύνθεση παρίστανε το εμπόριο που τη μια άκρη τραβούσαν οι τράπεζες και την άλλη η Εφορία (Κοιτάμε ξανά την ημερομηνία αλλά είναι πράγματι το 1927. Για να αποδειχθεί ακόμα μια φορά η διαχρονικότητα κάποιων προβλημάτων που μας ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα).

Η παράσταση αυτή καθώς και το άρμα της Βασίλισσας πήραν τα δυο πρώτα βραβεία από 1.000 δραχμές το καθένα.

Το άρμα του Μαχαραγιά πήρε το τρίτο βραβείο των 500 δραχμών.

Μια άλλη σατιρική νότα αυτής της παρέλασης ήταν η διακωμώδηση του Πατριωτικού Ιδρύματος. Κι επειδή ο κόσμος έδειξε ενθουσιασμό βραβεύτηκε και η σύνθεση αυτή με εκατό δραχμές.

Τώρα θα σκεφτείτε και ο Πεντεφούντης ο καημένος που είχε «ξελαρυγγιαστεί» να φωνάζει και να κάνει «εξέδρα» στους καρναβαλικούς παράγοντες έτσι θα έμενε; Όχι φυσικά. Πήρε κι αυτός ένα κατοστάρικο για την αμφίεσή του (είχε γίνει ολόμαυρος για να συμμετέχει στην παρέλαση) και συνέχιζε τώρα τις φωνές από τον δικό του ενθουσιασμό αυτή τη φορά.

Η επιτυχία των εκδηλώσεων πιστώθηκε στον Αθανασιάδη που ήταν η ψυχή του Καρναβαλιού.

Ρεθεμνιώτικο φιλότιμο

Έχει ιδιαίτερη σημασία η παρακάτω ανακοίνωση της επιτροπής Καρνάβαλου που κάνει απολογισμό δημοσίως στο θέμα της διαχείρισης τονίζοντας ότι για κάθε περίπτωση που γίνεται έρανος, πρέπει να γίνεται και δημόσιος απολογισμός για λόγους τάξης.

Οι δαπάνες εκείνων των εκδηλώσεων λοιπόν του Καρναβαλιού υπερέβησαν τις εισπράξεις κατά δραχμές 706.20. Μπήκαν και «μέσα» δηλαδή αλλά τι πειράζει.

Διαβάστε τώρα λεπτομερώς τα έξοδα που έγιναν και θαυμάστε ήθος και εντιμότητα μιας πόλης που κυριολεκτικά φυτοζωούσε. Αλλά είχε ως υπέρτατη αξία την εντιμότητα και τον σεβασμό στον ξένο πλούτο.

Ήτοι αι δαπάναι υπερέβησαν τας εισπράξεις κατά δραχμάς 706.20.

Ο απολογισμός αυτός μας θύμισε παρόμοιο που έκανε η Περιηγητική Λέσχη κυρίως μετά από κάθε Γιορτή Κρασιού. Έχουμε ακόμα την εικόνα του Κώστα Καννά μπροστά μας όταν έφερνε καθαρογραμμένο τον απολογισμό για δημοσίευση στην εφημερίδα.

Για τον Στέλιο Δρακάκη, τον εκδότη της «Αστραπής» όπου εντοπίσαμε αυτά τα τόσο σπάνια στοιχεία για τις Απόκριες του 1927, αξίζει να σημειώσουμε ότι κυκλοφόρησε την εφημερίδα του που ήταν εβδομαδιαία για δέκα χρόνια (1925-1934). Για μια διετία διεκόπη η έκδοση στο Ρέθυμνο (1933-34) και εκδιδόταν στην Αθήνα.

Ο Στέλιος Δρακάκης, όπως μας πληροφορεί ο Γιώργης Εκκεκάκης, ήταν ένα εξαιρετικά ανήσυχο πνεύμα. Φαίνεται πως είχε σπουδάσει χημικός αλλά τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Ήταν παντρεμένος με τη Φερενίκη Σπανδάγου. Είχε εκδώσει και δυο βιβλία. Πέθανε στα 1942.

Ξεφάντωμα με Ροδινό

Η δεκαετία του 1930 δεν έχει να παρουσιάσει ιδιαίτερες αποκριάτικες εκδηλώσεις πέραν των χοροεσπερίδων που είχαν κυρίως και φιλανθρωπικό σκοπό. Πριν αναφερθούμε σ’ αυτές διεξοδικά, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αρχές της δεκαετίας κάνει μια εντυπωσιακή εμφάνιση σε γλέντι στην Αθήνα ο Ανδρέας Ροδινός που ήταν και η τελευταία του.

Βρισκόμαστε στα 1932. Ο σύλλογος Ρεθυμνίων το «Αρκάδι», που εκπροσωπεί τους απόδημους του λεκανοπεδίου, ετοίμασε με ιδιαίτερο μεράκι τη χορεσπερίδα εκείνης της αποκριάς γιατί ήταν κατά κάποιον τρόπο η πρόβα τζενεράλε του μεγάλου χορού της Παγκρητίου Ενώσεως που είχε βάλει στόχο να είναι ανώτερη και από τον χορό των συντακτών. Είχαν καταρτίσει λοιπόν και μια επιτροπή αποτελούμενη από τους Ευάγγελο Θεμ. Παπαδάκη (πρόεδρο) Ιωάννη Χαλκιαδάκη δικηγόρο και Εμμ. Ζαχαριουδάκη διευθυντή Εθνικού Τυπογραφείου.

Ο χορός δόθηκε στην πολυτελέστατη αίθουσα του «Τριανόν», την Τρίτη 8 Μαρτίου 1932.

Αν και δεν είχαν δοθεί οδηγίες όλοι είχαν προσέλθει με επίσημη ενδυμασία, φράκο οι κύριοι, τουαλέτα οι κυρίες, ενώ οι αξιωματικοί φορούσαν τη μεγάλη τους στολή. Και το θέαμα ασφαλώς αναβάθμιζε το γόητρο της διοργάνωσης. Ο χορός άρχισε στις 10:00 το βράδυ και είχε ποικίλο πρόγραμμα μέχρι και ορχήστρα τζαζ. Κατά τα μεσάνυκτα είπαν να κάνουν ένα διάλειμμα και να χορέψουν κρητικούς χορούς που οι άλλοι τους είδαν σαν ατραξιόν.

Ξέρετε ποιος έπαιζε λύρα; Ο μεγάλος μας Ανδρέας Ροδινός. Ήταν δύο χρόνια πριν από τον τραγικό χαμό του και μάλιστα τόσο νέος.

Αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε είναι η παρουσία κυρίως Αρσακειάδων που είχαν μια ευκαιρία να νιώσουν πως είναι κοντά στην πατρική εστία με τον χορό αυτό του συλλόγου Ρεθυμνίων Αττικής το «Αρκάδι».

Εκείνο το βράδυ ο Ροδινός είχε ξεπεράσει τον εαυτό του. Όλοι είχαν μαγευτεί και το κέφι ανέβηκε στα μεσούρανα. Ο ενθουσιασμός κορυφώθηκε όταν σηκώθηκαν ο βουλευτής Ι. Γοβατζιδάκης με άλλους Ρεθεμνιώτες να σύρουν τον χορό.

Μετά τους κρητικούς χορούς μοιράστηκαν άφθονα και πλούσια κοτιγιόν σε όλους τους χορευτές και ακολούθησε λαχειοφόρος αγορά με αξιοπρόσεκτα δώρα. Ήταν ένα κρητικό μαχαίρι αριστουργηματικής κατασκευής και μια ωραιότατη κατακόκκινη μπατανία μεγάλης αξίας και αυτή. Ακολούθησαν ευρωπαϊκοί χοροί για να τους διαδεχθούν οι Ρωσικοί.

Όπως διαπιστώνετε θα ξεφάντωσαν εκείνο το βράδυ οι Ρεθεμνιώτες του λεκανοπεδίου που είχαν παρευρεθεί στον χορό του συλλόγου τους. Μέχρι το πρωί χόρευαν χωρίς να δείχνει κανένας το ελάχιστο σημείο κόπωσης. Είχαν κλέψει μια του χάρου για τα καλά.

Ποιοι τώρα διακρίθηκαν στον χορό αυτό είτε σαν χορευτές είτε και σαν παρουσίες. Ας τους μνημονεύσουμε κι αυτούς. Ο πρόεδρος του συλλόγου φυσικά Μενέλαος Σακόραφος, καθηγητής πανεπιστημίου, Ανδρουλακάκης λοχαγός πυροβολικού ως εκπρόσωπος του υπουργού Στρατιωτικών, οι βουλευτές Κρήτης Γοβατζιδάκης και Ευστράτιος Γεωργιλαδάκης και πολλοί άλλοι.

Έτσι ξεφάντωναν και ‘κείνο τον ωραίο τον καιρό οι Ρεθεμνιώτες, τόσο στον τόπο τους όσο και στο λεκανοπέδιο.

Οι χορεσπερίδες του Λυκείου των Ελληνίδων

Για τις χοροεσπερίδες του Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνου μας κάνει θαυμάσιες περιγραφές ο αείμνηστος Θεμιστοκλής Βαλαρής στο βιβλίο του «Μια πόλη αναμνήσεις».

Το Λύκειο Ελληνίδων, μας πληροφορεί ο αξέχαστος συμπολίτης, είχε κατορθώσει μετά από αγώνα περισσότερο από 15 χρόνων να κτίσει και να τελειώσει πλήρως την αίθουσά του που τέτοια αίθουσα δεν υπήρχε στην Κρήτη όλη.

Το σχέδιο και το διάκοσμό της είχε σχεδιάσει δωρεάν ο εξάδελφός του, αρχιτέκτων Νεοκλής Παπαδάκης γιος της αδελφής της μητέρας του συγγραφέα και του δικηγόρου Θεμιστοκλή Παπαδάκη, πολιτευτή και αρχηγού των τότε λεγομένων «Καραβανάδων». Την δε εκτέλεση του έργου είχαν αναλάβει επίσης αφιλοκερδώς και με επιπλέον προσφορά σε υλικά οι πολιτικοί μηχανικοί Κωνσταντίνος Λαμπάκης και Γεώργιος Βαλαρής.

Οι συγκεντρώσεις που γινότανε σ’ αυτή την αίθουσα ήσαν άψογες και φανέρωναν το υψηλό επίπεδο πολιτισμού που είχε φθάσει η κοινωνία της εποχής αρχές του περασμένου αιώνα.

Κάθε Κυριακή απόγευμα γινότανε συγκεντρώσεις και προσφερότανε τσάι, το οποίο σέρβιραν κορίτσια του Λυκείου ντυμένες κομψότατα. Χαριτωμένες λεπτομέρειες στην αμφίεσή τους, οι ποδίτσες στη μέση κεντημένες επίσης με αριστουργηματικά λευκά κεντήματα πραγματικά έργα τέχνης και ωραιότητος. Αυτές οι συγκεντρώσεις άρχιζαν στις 5:00 το απόγευμα και τέλειωναν συνήθως κατά τις 9:00 το βράδυ.

Να σημειωθεί ότι όλα τα βουτήματα τα έκαναν οι κυρίες του Λυκείου Ελληνίδων, συνήθεια που διατηρεί και το συμβούλιο στις μέρες μας. Ενώ το ιστορικό σωματείο είναι σε διαρκή δράση και πάντα στα μηνύματα των καιρών εν τούτοις διατηρεί κάποια στοιχεία από το παρελθόν, όπως η περιποίηση των επισκεπτών του με ποιήματα των χειρών κάθε κυρίας του Λυκείου μας.

Στην αίθουσα αυτή που κάλυπτε κάθε πνευματική εκδήλωση όλο τον χρόνο, έδινε και την ευκαιρία για ποιοτική ψυχαγωγία μέρες όπως των Αποκρεών με τους χορούς που οργάνωνε το Λύκειο κάθε Κυριακή και την Τσικνοπέμπτη.

Να σημειώσουμε με την ευκαιρία ότι ο σύλλογος Κυριών έδινε χορούς στο Ιδαίον Άντρον, που αργότερα καταστράφηκε κατά τον βομβαρδισμό από τους Γερμανούς.

Αυτό που χαρακτήριζε τους χορούς του Λυκείου Ελληνίδων, ήταν η αφάνταστη κοσμιότητα.

Όπως μας έλεγε ο αξέχαστος Μανόλης Βογιατζάκης, οι χοροί αυτοί ήταν κοσμικό γεγονός. Οι κυρίες τους περίμεναν με λαχτάρα και μάλιστα αρκετές που είχαν και τη δυνατότητα, έκαναν παραγγελία της τουαλέτας τους από το Παρίσι.

Απαραίτητη προϋπόθεση για συμμετοχή στους χορούς αυτούς ήταν σμόκιν ή το πολύ μαύρο κοστούμι για τους κυρίους και τουαλέτα για τις κυρίες.

Το θέαμα κατά την προσέλευση ήταν φαντασμαγορικό.

Ορχήστρα διέθετε ο δήμος και με αρχιμουσικό τον Γκίνο, οργανώθηκαν χοροί που άφησαν εποχή…

O  χορός του συλλόγου Κυριών

Ας μεταφερθούμε όμως τώρα και στον χορό των Κυριών, που γινόταν στο Ιδαίον Άντρον. Εκεί μας οδηγεί ο χρονογράφος της εφημερίδα «Τύπος» της Αποκριάς του 1932.

Στη φωτολουσμένη αίθουσα διακρίνονται ο κύριος και η κυρία Μανιατάκη,ο κύριος και η κυρία Ιωάννου Ζαχαρίου με αμφίεση ρουμάνας, ο γυμνασιάρχης κ. Μιχαήλ Πρεβελάκης μετά της χαριτωμένης κόρης του Ελένης.

Και πάλι εδώ θα μνημονεύσουμε τον αξέχαστο συμπολίτη Μανόλη Βογιατζάκη, που μας έλεγε με πόση λαχτάρα περίμενε αυτούς τους χορούς για να συναντήσει την Ελένη του και μετέπειτα ακριβή του σύντροφο με την οποία δημιούργησαν τόσο όμορφη οικογένεια.

Προτού όμως το ειδύλλιο αποκτήσει τη δικαίωσή του ο καημένος θα έπρεπε να αρκεστεί σε ένα βλέμμα της καλής του και μάλιστα από μακριά με χτυποκάρδι, μήπως και αντιληφθεί κάτι ο πατέρας.

Στον χορό που μας μεταφέρει ο χρονογράφος του «Τύπου», διακρίνονται ακόμα ο κύριος και η κυρία Λαμπάκη (Μανόν), ο κύριος και η κυρία Γέροντα.

Από δε τας δεσποινίδας ξεχώριζαν η Κορίνα Παπαμιχελάκη, εντυπωσιακή ως έναστρος ουρανός, οι Μαρία και Ελένη Μοάτσου, Κολομπίνα και σουλτάνα αντίστοιχα Μαρία και Λουλού Σωτήρχου ταχυδρόμος του έρωτα και καρδία αντίστοιχα, Πόπη Μανιατάκη ως Φολί, Α. Σιγανού (φωτιά) Δήμητρα Παπαδάκη (ανθοπώλιδα) Αμαλία Παπαδάκη (κλόουν) και Ευαγγελία Δροσάκη αρλεκίνο.

Σ’ αυτό τον χορό ξεχώριζε και ο Θεμιστοκλής Βαλαρής ως ταυρομάχος ο Φιλ. Γρηγοριάδης (Κοζάκος) Αριστείδης Παπαδάκης (μαχαραγιάς) Σ. Πορτάλιος με κρητική ενδυμασία και Ν. Φραγάκης, Γ. Παπαμιχελάκης Γ. Μαρκάκης (Απάχηδες) και Κοσμά Κορωνάκη και Μιχάλη Βαλαρή (πιερότους).Κι είχε επιτυχία ο χορός αυτός, αφού παρετάθη μέχρι τις πρωινές ώρες.

Αύριο το τέλος του αποκριάτικου αφιερώματός μας.